"ข้าวตังคุณยาย" หน้าร้าน "มนต์นมสด" / แม่ช้อยนางรำ

โดย : แม่ช้อยนางรำ

"คุณยาย" อีกไม่กี่ปีคงครบร้อย ทุกวันยังคอยลูกค้าที่กิน "ข้าวตัง" เป็นมาอุดหนุน        "ความอร่อย... ที่เปล่าเปลี่ยว        บนถนนที่เดียวดาย...        เมื่อลูกหลานคนรุ่นใหม่กินไม่เป็น"                เจ้านายเจ้าขา...               ก็เจ้าภาระหน้าที่ทั้งงานหลวง งานราษฎร์ งานนอก...งานใน ที่เจ้านายส่งเอามาให้ผู้หญิงตัวน้อย...น้อย ตัวนิด...นิด               คิดดูซี น้ำหนักก็แค่เจ็ด...แปดสิบกิโลอย่างอีชั้น ทำจนกระทั่งไม่ค่อยมีเวลาเป็นส่วนตั๊ว...ส่วนตัว

อีชั้นจึงไม่ค่อยได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน               จนกระทั่งวันก่อน เพิ่งจะได้กลับไปที่ถนนดินสอ ข้าง กทม. ก็เพราะว่าอยากจะดูเสาชิงช้าที่เขาบูรณะสร้างขึ้นใหม่ จึงได้เห็นอะไร...อะไร มารายงานเจ้านาย               อย่างเรื่องของคุณยายขายข้าวตังอยู่ข้างถนนคราวนี้               ตรงหน้า "ร้านมนต์" ขายนมสด ขนมปัง ที่โด่งดังของถนนสายนี้ ร้านมนต์ที่เป็นร้านในเครือ "เปิบพิสดาร" ที่อีชั้นเคยเขียนแนะนำให้เจ้านายได้รู้ไว้เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน               ตอนนั้นยังเป็นเพียงร้านเล็กๆ อยู่ริมคลอง ยังไม่ได้ใหญ่โตติดแอร์ ขยายร้านเหมือนอย่างทุกวันนี้               อีชั้นได้พบคุณยายตั้งหาบขายข้าวตังอยู่หน้าร้าน หาบก็เก่า คนขายก็แก่ รุ่นแม่ของแม่อีชั้น สอบถามถึงได้รู้ว่าอายุก็ใกล้เข้าเก้าสิบปีอีกไม่กี่วัน โธ่...คุณยาย คุณทวดยังมานั่งขายข้าวตังทั้งวัน               ใจจะขาดแล้วเอ๊ย!!! เจ้านาย               เรื่องข้าวตังนี้ อีชั้นสันทัดชัดเจน เพราะเมื่อสมัยเด็กมีหน้าที่ไปขอซื้อข้าวตังจากร้านกระทะแถวถนนสมเด็จเจ้า พระยา ฝั่งธนบุรี

โรงงานที่นั่นเขาหุงข้าวด้วยกระทะเลี้ยงคนงาน กระทะใหญ่กระทะโต แล้วก็มีข้าวเหลือติดก้นกระทะ พวก "จุ้มโป๊ะ" หรือพวกพ่อครัวแคะออกมาขายให้เด็กซื้อไปกินเล่นเป็นประจำ               พอได้ข้าวตังจากโรงกระทะมา ก็จะต้องเอามาผึ่งแดดตากลมสักระยะหนึ่ง จึงเอาไปทอด แล้วจะให้กินได้ยอดอร่อย ก็ต้องประจบประแจงย่าให้ช่วยทำเครื่องเคราให้               เจ้านายรู้มั้ยเจ้าคะว่า จะกินข้าวตังให้อร่อยถึงใจจะต้องมีเครื่องอะไร อีกชั้นก็จะได้จาระไนดังนี้

"ข้าวตัง"        สารพัด-สารพัน               "ข้าวตังเมี่ยงลาว" คือเอาใบผักกาดดองมาห่อเครื่องเมี่ยง ซึ่งความจริงไม่ใช่ของลาวกาวที่ไหน เป็นไส้ที่เราใส่สาคูไส้หมู ข้าวเกรียบปากหม้อ        "ข้าวตังหน้าตั้ง" ไม่รู้ใครตั้งชื่อให้ คือน้ำจิ้มที่ทำมาจากหลนหมูกับกุ้งออกรสหวานๆ มันๆ เค็มๆ        "ข้าวตังทรงเครื่อง" ก็ขูดมะพร้าวทึนทึกโรยหน้า มีเกลือผสมน้ำตาลทรายกับงาขาวใส่ลงมาแค่นี้ก็อร่อยได้        "ข้าวตังน้ำพริกเผา" ก็เพียงทำน้ำพริกเผาแบบเครื่องจิ้ม คนละชนิดกับน้ำพริกเผาผสมต้ม สมัยย่าอีชั้นทำจะเป็นน้ำพริกเผาปลากุเลา        "ข้าวตังหมูหยอง" เป็นข้าวตังที่เพิ่งจะมีคนทำขายกันเมื่อไม่กี่ปี อีชั้นก็ว่า...พอกินได้ แต่ไม่ค่อยจะถูกปากถูกใจอีชั้นซะเมื่อไหร่                "ข้าวตังคุณยาย" ที่ขายหน้าร้านมนต์นมสด ถนนดินสอ ข้างศาลากลางกทม. ดูเหมือนจะมีข้าวตังหน้าต่างๆ ขาย แต่ที่อีชั้นเห็นชัดเจนเด่นที่สุดในหาบก็คือ "ข้าวตังเมี่ยงลาว" ข้าวตังที่อีชั้นชอบที่ซู้ด!! แล้วคุณยายก็ทำอร่อยที่สุดในยุทธจักร ที่เห็นชัดก็คือตัวเมี่ยงขนาดใหญ่กว่าเจ้าอื่นที่ทำขาย ชนิดใส่ปากกินได้เต็มปากเต็มคำ ใบผักกาดดองที่ห่อเงาเป็นแววงามบอกถึงความชุ่มฉ่ำและความนุ่มนวล               เมื่อเคี้ยวแล้วก็รู้ถึงความอร่อยของไส้ที่ทำแบบเก่าก่อน เจ้านายดูภาพประกอบให้น้ำลายสอบ้างจะเป็นไร               เขียนเล่าแล้วก็อยากจะเชื้อเชิญเจ้านายไปกินข้าวตังฝีมือของคุณยาย ซึ่งนอกจากจะอร่อยแล้ว ทุกวันนี้หาข้าวตังกินได้ยากเต็มที               ปัญหาก็มีอยู่อย่างเดียวที่อีชั้นไม่แน่ใจ ก็อีตรงที่ว่า               ...เจ้านายน่ะกินข้าวตังเป็นอ๊ะเปล่า เห็นกินขนมปังแทนข้าว               ก็เท่านั้นเอง ที่อีชั้นยังสง...กะ...สัย...               เขียนแล้วสงสารคุณยายข้าวตังจับหัวใจ คนไปร้านมนต์กินขนมปัง ก็ฝากอุดหนุนข้าวตังคุณยายบ้างนะเจ้าคะ...เจ้าประคุณ